کامران پارسی‌نژاد : محمدرضا سرشار یکی از نویسندگانی است که به این وادی وارد شد و اثر ماندگار «آنک آن یتیم نظرکرده» را خلق کرد. او در راستای ساخت پیکره داستان و درج مفاهیم و مضامین مورد نظر زحمت بسیار کشید تا مبادا ورود به ساحت مقدس زندگی پیامبر(ص) با اشکال و اما و اگر مواجه بشود. خوشبختانه این اثر 2 جلدی به زبان‌های مختلف ترجمه و در کشورهای مختلف مطرح گشته است. نثر کتاب به فارسی‌ دری نزدیک است. برخی از منتقدان استفاده نویسنده از منابع معتبر تاریخی، دقت وی در نقل جزئیات تاریخی و نیز استفاده از زاویه دید تلفیقی در روایت داستان را از نقاط قوت این اثر برشمرده‌اند. سرشار درباره انگیزه خود برای نوشتن این اثر گفته است: «فکر نوشتن از سرزمین نور از سال 1359 در ذهن من افتاد. اولین موجبش این بود که می‌دیدم هیچ کتاب داستانی ارزشمندی در مورد زندگی پیامبر(ص) برای نوجوانان ما منتشر نشده است. دوم اینکه می‌دانستم که اگر چنین کاری صورت بگیرد، در نگاه خوانندگان نوجوان این اثر نسبت به دینشان یک تحول اساسی مثبت به وجود خواهد آمد. ضمن آنکه زندگی پیامبر ما آن‌قدر دلنشین و پرکشش است که جدا از جنبه الهی و دینی آن، به‌خودی‌خود می‌تواند موضوع یک داستان بسیار جذاب و پرهیجان باشد؛ به شرط آنکه این موضوع در دست یک نویسنده، به معنی درست کلمه، قرار بگیرد. و البته، طمعِ بردن ثواب و اجر آخرتی نیز در این کار بی‌تأثیر نبود». میثاق امیرفجر نیز از نویسندگان برجسته کشور است که مجموعه ارزشمند 20 جلدی «پبامبر اعظم» را خلق کرد. همچنین رمان «محمد(ص)» توسط ابراهیم حسن‌بیگی راهی بازار کتاب شد.

بی‌شک توجه به ادبیات دینی و روایت زندگی، منش و شخصیت بزرگان دین ما حائز اهمیت است و هنوز مانده تا نویسندگان ادبیات داستانی ایرانی رسالت اصلی خود را در این راستا ایفا کنند. در گذشته‌های نه‌چندان دور نویسندگان بیشتر بر آن بودند تا از منظر تاریخی روایتگر داستان‌های دینی باشند. با توجه به سیر تحولات عظیم اجتماعی و رشد فزاینده دانش و فناوری، می‌طلبد تا نویسندگان بیش از کار نوشتن، به رصد جامعه و نیازهای مبرم مردم بویژه جوانان توجه کنند و سعی نمایند تا هم به رسالت خود عمل کرده و هم پاسخگوی سؤالات بی‌شماری باشند. در جامعه کنونی که به‌راحتی به مقام والای پیامبر اکرم(ص) توسط دنیای غرب آن هم به شگردهای مختلف توهین می‌شود، می‌طلبد تا نویسندگان به اسکلت‌بندی‌ها و شیوه‌های روایتی بدیع و تازه روی آورند. بدعت در منش، باورها و روایت زندگی پیامبر(ص) کار ناپسندی است. نویسندگان باید تا حد ممکن به حقیقت‌مانندی اثر خود پایبند باشند اما در خلق داستان و به‌کارگیری شگردهای داستان‌پردازی می‌توانند از سبک‌های تازه و جذاب بهره‌مند بشوند. باشد تا در آینده‌ای بس نزدیک شاهد آثار قوام‌یافته‌تر و ماندگارتری در این وادی باشیم.